رواية / هتحدي الظروف الفصل من السابع ل العاشر بقلم/ فاطمة عيد

.
" هتحدى الظروف "
#الحلقه ((10))

( يقرب يبوس دماغها وبعدين ينزل .. تقوم روح تاخد شاور وتلبس هوت شورت وبدى كب .. تخرج تروق البيت كله وتقف تشوف اللى ف التلاجه وتقرر انها تعمل الاكل .. تطلع الحاجات وتحطها ع الرف ويدوب هتبدأ تطبخ يقاطعها خبط الباب .. تروح تفتح وهى مبتسمه )
روح وهى بتفتح : متأخرتش فعلا

( تتصدم اول ما تلاقى احمد قدامها .. احمد يبصلها من فوق لتحت بتفحص )
احمد : جيت ف وقتى يعنى
( تتخض روح وتقفل الباب ف وشه بسرعه .. احمد كان لسه هيمسك الباب بس هى كانت اسرع منه وقفلته )
احمد : ايه قله الذوق دى !!!
روح من ورا الباب : معلش ثوانى بس
( يسكت احمد .. تروح تلبس اسدال وتلڤ الطرحه وبعدها تخرج تفتحله )
احمد وهو بيبص للبسها : الاول كان احلى ع فكره
روح : نعم !
احمد : شكلك ف اللبس التانى احلى بكتير من دا
روح : هو حضرتك طبيعى ؟؟
احمد : مش فاهم !
روح بحده : محدش خد رأيك دا اولا .. ثانيا حضرتك محتاج حاجه ؟
احمد بابتسامه : اهدى بس .. ثانيا انا مش قصدى حاجه انا بقول ان شكلك الاول مغرى عن كده بكتير .. هو انتى ف كل الاحوال مغريه بس الاول كان تحفه عليكى
( روح تتنرفز من كلامه ويبان ع ملامحها الضيق )
روح بعصپيه  مكتومه : احترم نفسك واتلم .. وبطل الكلام دا
احمد : انا مش فاهم انتى معصبه نفسك كده ليه ! .. خلينا نتفاهم احسن
روح : خير !
احمد : هنتكلم ع الباب كده ؟!
روح : سورى محدش موجود .. مش هقدر ادخلك
احمد : مفيهاش حاجه ع فكره
( لسه هتتكلم وتعترض يدخل احمد .. روح تبصله بزهول .. تلاقيه قعد وبيبصلها )
احمد بابتسامه : اهو كده نتفاهم بقي .. اقفلى الباب وتعالى
روح بعصپيه  : انت اتجننت ولا ايه .. قوم اطلع بره
احمد : بس بس من غير عصبيه .. هما كلمتين هقولهملك وامشى .. وع فكره انا عارف ان مفيش حد موجود وقاصد انى اجى وانتى لوحدك .. لانى مش عاوز حد يعرف باللى هقولهولك دا
روح : مش فاهمه يعنى .. ايه الموضوع اللى يخليك تدخل بالبچاحه   دى ومش عاوز حد يعرفه !
احمد : بجاحه ! واضح انك مش ع نياتك زى ما كنت متخيل .. بصي يا مدام .......
تقاطعه روح : من فضلك اخرج بره الاول وبعدين نتكلم .. ميصحش انك تدخل ومحدش موجود
احمد : وهو يصح انك تفتحى الباب بشكلك دا ؟!
روح : كنت مفكره انك زين و........
يقاطعها احمد : وانا مكنتش زين .. وف كل الاحوال فتحتيلى ودخلت .. دا غير انى شوفتك بلبس اعتقد انك ك واحده محجبه ف انتى كده فتحتيلى وانتى قالعه .. تخيلى بقي لو زين جه دلوقتى وشافنى وانا قاعد هنا وكمان اوصفله الطقم اللطيف اللى مراته

 لابساه تحت الاسدال دا .. ويتأكد فعلا انك لابسه كده .. ويسأل نفسه بقي انا عرفت ازاى .. وكميه الافكار اللى ممكن تخطر ع باله .. تفتكرى رد فعله هيكون ايه وقتها ؟
( روح تبصله باستغراب .. تستغرب تفكيره واسلوبه ف الكلام معاها .. او بمعنى تانى تحس انه بيهددها وهى مش فاهمه ايه المخزى من التھديد العلنى اللى واضح ف كلامه معاها )
احمد : سكتى ليه !
روح : لا ابدا مستغربه اسلوبك مش اكتر .. مبدئيا لما يجى زين انا هقوله بنفسي ع اللى حصل وكمان هقوله انت ازاى شوفتنى الاول .. فتهديدك دا ملوش اى قيمه عندى .. فاتفضل اطلع بره ومتجيش هنا تانى الا ف وجود زين
احمد : خروجى حاليا مش ف صالحك .. اسمعى اللى جاى اقولهولك الاول
روح بزعيق : هو انت يعنى مش فاهم ! .. غلط وجودك وانا لوحدى .. اتفضل واخرج بقي بالذوق بڈم ..ا اندهلك البواب
( احمد يقف ويعرف ان النقاش معاها ممنوش فايده )
احمد : انا هخرج حاليا بس هنتقابل تانى وواثق انك انتى اللى هتترجينى ونتكلم .. لكن وقتها هعمل زيك بالظبط واطردك
تضحك روح باستهزاء : لما يجى وقتها بقي
( يقرب احمد ع الباب ولسه هيخرج يسمع صوت حد طالع ع السلم .. يقرب ويلمح زين طالع )
احمد بابتسامه وصوت عالى : سلام يا قمر .. هرجعلك تانى بس المره الجايه غيرى البدى الاسود دا .. عشان لون الشورت احلى بكتير .. باى يا جميل
( روح تبصله بقـړف وتقفل الباب .. زين سمع صوت احمد وكلامه .. يتصدم زين من اللى سامعه .. وف نفس الوقت مش مصدق .. يطلع يجرى ع السلم ويقابل احمد وهو نازل .. احمد يبصله ويمثل الخضه )
احمد بتوتر مصطنع : زين .. ازيك عامل ايه
( زين مش مستوعب انه فعلا احمد )